Vorige week zat ik voor de camera, in een fotoshoot voor weekblad Margriet. Super leuk en een bijzonder moment; niet alleen omdat het een eer was, maar omdat het me opnieuw deed stilstaan bij mijn eigen blik op mezelf. Want wat zie ik echt als ik mezelf terugzie? En wie bepaalt dat beeld?

De camera is als een spiegel, maar geen gewone. Hij vangt niet alleen mijn vorm, maar ook mijn essentie: mijn kracht, mijn twijfels, mijn verhalen. En terwijl ik poseerde, voelde ik hoe dat oude gesprek met mezelf weer opborrelde. Hoe vaak heb ik mezelf bekeken met een blik die niet van mij was? Hoe vaak heb ik mezelf beoordeeld door de ogen van anderen, door de stemmen die ooit fluisterden wat ‘mooi’ of ‘juist’ was?

Ik ben niet alleen wat zichtbaar is. Ik ben de lichtstralen in mijn ogen, de ademhaling onder mijn huid, de energie die van binnenuit straalt.

Maar daar, in dat moment van stilstand en vastlegging, voelde ik iets verschuiven. Ik besefte opnieuw dat mijn lichaam een drager is, een tempel van ervaring en groei. Niet slechts een omhulsel om te passen in een beeld dat ooit buiten mijzelf werd gevormd. Ik ben niet alleen wat zichtbaar is. Ik bén de lichtstralen in mijn ogen, de ademhaling onder mijn huid, de energie die van binnenuit straalt.

Wanneer je in de spiegel kijkt, wie ontmoet je dan?

Wat zie jij als je naar jezelf kijkt? Wie zie jij? Een bekende, een vriendin, een vreemde? Of een strenge rechter, altijd klaar om te veroordelen en te wijzen op wat niet voldoet? Onze blik op onszelf is zelden neutraal, vaak doordrenkt van kritiek en de overtuiging dat we beter, mooier, succesvoller moeten zijn. We zien niet alleen ons gezicht, maar ook onze tekortkomingen en mislukkingen. Waar komt die kritische blik vandaan? Wie heeft jou ooit doen geloven dat je niet genoeg bent zoals je bent? Die innerlijke stem van oordeel is vaak niet eens van onszelf, maar een echo van opgelegde verwachtingen en opgedrongen ideeën. 

Wie zichzelf geen fouten gunt, heeft ook moeite met de imperfecties van een ander.

Belangrijk om naar te kijken, want deze “interne rechter” stopt niet bij de spiegel; hij beïnvloedt ook hoe we anderen zien. Wie zichzelf geen fouten gunt, heeft ook moeite met de imperfecties van een ander. Onderzoek toont aan dat zelfcompassie niet alleen onze eigen veerkracht en emotionele balans vergroot, maar ook leidt tot meer compassie voor anderen en voor dieren.

Wat als we dat konden veranderen? Wat als we onszelf niet bekeken door de lens van ‘niet genoeg’, maar met de zachte ogen van iemand die begrijpt dat leven geen wedstrijd is? Zelfcompassie kan een krachtig ripple-effect hebben. Door vriendelijker voor onszelf te zijn, vergroten we onze veerkracht en emotionele balans. Deze positieve houding straalt uit naar onze omgeving, waardoor we meer begrip en mededogen tonen naar anderen en zelfs dieren. Zo creëren we een keten van compassie die verder reikt dan onszelf. 

Stel je voor dat je jezelf niet langer beoordeelt door de strenge lens van ‘niet genoeg’, maar met de zachte ogen van iemand die begrijpt dat het leven geen wedstrijd is.

Stel je voor dat je jezelf niet langer beoordeelt door de strenge lens van ‘niet genoeg’, maar met de zachte ogen van iemand die begrijpt dat het leven geen wedstrijd is. Hoe zou dat voelen?

Hoe zou je leven eruitzien als je werkelijk kon omarmen dat je al goed bent zoals je bent? Wat is één kleine, vriendelijke stap die je vandaag voor jezelf kunt zetten?