• Deel met:
• WhatsApp
• Deel
• Tweet
• Pin it
• Messenger
• Email

---

Natuurlijk ouder worden, hoe doen we dat? De natuur z’n gang laten gaan? De lappen er maar bij laten hangen? De boel de boel laten? Wordt dat bedoeld met natuurlijk ouder worden? Omdat dat, en alleen dát, intelligent, authentiek en natuurlijk zou zijn?

Vragen die ik als spiritual teacher, life coach en schrijver van boeken over persoonlijke groei, acceptatie en zelfcompassie natuurlijk regelmatig krijg. ‘Ja maar als je jezelf helemaal accepteert, dan ‘doe’ je toch niets aan jezelf?

Men zegt er nog net niet achteraan: en dan smeer je geen crème op je gezicht, ben je geen “fashionista”, gooi je er nooit eens een haarverfje in en bleek je je tanden niet. Aan dat soort onzinnige aardse zaken verspil jij je tijd toch niet?

En toch, ik ben van mening dat het helemaal niet een kwestie van tegenstrijdigheid hoeft te zijn. Natuurlijk, zelfacceptatie en zelfzorg kunnen perfect hand in hand gaan. Persoonlijk zorg ik er graag voor dat ik zowel van binnen als van buiten goed voor mezelf zorg. Een paar kleine ingrepen, zoals bijvoorbeeld mijn regelmatige bezoek aan Drs Samana Clinics (DSC) zorgen ervoor dat ik mijn eigen natuurlijke uitstraling kan behouden en versterken. Zij houden mijn huid gezond en steviger en dragen bij aan het behoud van mijn strakke kaaklijn. En dat is absoluut geen bewijs van onzekerheid, maar een keuze voor zelfzorg: het houdt mij scherp, energiek, en in balans.

Het gaat erom dat we een balans vinden tussen de zorg voor onszelf en het accepteren van wie we zijn, in al onze facetten. Dat betekent niet dat we onszelf moeten verwaarlozen, maar dat we kiezen voor de dingen die ons goed laten voelen, terwijl we tegelijkertijd trouw blijven aan onze eigen authenticiteit.

Ik ben gek op aardse zaken! I’m a spiritual girl in a material world!

Honderd procent voor- of tegen standpunten als het gaat om cosmetisch ingrijpen vind ik dan ook onzinnig. Ik ben gek op aardse zaken! I’m a spiritual girl in a material world! Ik omarm dit aardse leven met al zijn kansen en mogelijkheden met heel mijn hart. "Wij zijn lichaam", zei Prof. Spiritualiteit aan Nyenrode Dr. Paul de Blot-Chauvigny eens, "wij zijn geen engelen".  

En zo is het. Wij zijn spirituele wezens die dit aardse leven verkozen om te leren wat het is om volledig mens te zijn. En tijdens onze tocht op aarde is er maar één echte weg die ertoe doet. En dat is jouw weg en de kansen die je daarop tegenkomt om degene te worden die je kunt zijn. Kies je je eigen weg – sta daar dan ook voor.

Niets zo vervreemdend, verwarrend en beklemmend als vrouwen die overduidelijk iets aan zichzelf hebben laten doen, wiens voorhoofd in de V-stand staat van de Botox, en glashard blijven zeggen: ‘Nee hoor, cosmetisch ingrijpen is niets voor mij’.

Niets zo vervreemdend, verwarrend en beklemmend als vrouwen die overduidelijk iets aan zichzelf hebben laten doen, wiens voorhoofd in de V-stand staat van de Botox, en glashard blijven zeggen: ‘Nee hoor, cosmetisch ingrijpen is niets voor mij’. Wie hou je nou eigenlijk voor de gek, denk ik dan. Maar vooral: wat zit daar nou achter? Wat schuilt er achter dat liegen over feitelijk zoiets futiels?

Het antwoord is denk ik: het ideaalbeeld dat we van onszelf hebben. We geloven dat we perfect moeten zijn en willen niet buiten de boot vallen. Elke vorm van toegeven dat je niet perfect bent (in innerlijke of uiterlijke zin) en dat je misschien ook wel wat kleine, aardse, menselijke trekjes hebt (hoe spiritueel verheven, intelligent, intellectueel, belezen en ontwikkeld je ook denkt te zijn) haalt dat ideaalbeeld omlaag. Dus beter krampachtig iets in standhouden en ‘trying to fit in like an asshole’, in het plaatje wat de meeste calvinistische Nederlanders graag zien. Heel onaantrekkelijk vind ik dat. Véél onaantrekkelijker dan een vrouw die:

1. Werkelijk helemaal senang is met hoe ze eruit ziet - zonder hulp daarbij van ‘buitenaf’ 
2. Iets heeft laten doen, en daar verder geen ingewikkeld verhaal van maakt en er dus gewoon open en eerlijk over is.

Ik gun veel vrouwen zoveel meer vrijheid. De vrijheid om gewoon te zijn wie ze zijn, en eruit te zien zoals ze eruit willen zien en te staan voor de keuzes (groot of klein) die ze maken. Los van de oordelen van anderen. Die vrijheid is een proces, een proces van innerlijke bevrijding, het loslaten van oordelen over jezelf en het dus daardoor niet meer belangrijk vinden wat het oordeel van de ander is. Emancipatie, daar gaat het over.

Ik gun veel vrouwen zoveel meer vrijheid. De vrijheid om gewoon te zijn wie ze zijn, en eruit te zien zoals ze eruit willen zien en te staan voor de keuzes (groot of klein) die ze maken.

Over dat bevrijdingsproces weet ik op mijn bijna 56^ste alles. Tegen wil en dank overigens. Ik belandde op mijn elfde in een rolstoel en behoor sindsdien tot een unieke populatie: een minderheidsgroep die tot op de dag van vandaag wereldwijd nog altijd de mínst geïntegreerde van álle minderheidsgroeperingen vormt; een groep die altijd bekeken wordt - of je nou mooi of niet mooi bent, dun of dik. Iedereen kijkt naar je en vindt iets van je. Niet even. Nee, je hele leven lang. Je wijkt immers volledig af van de norm.

Je loopt niet maar zít. Je leeft met een beschadigd lichaam. Dus daar vinden mensen iets van. En niet alleen vínden mensen daar iets van. Dit oordeel bepaalt ook nog eens voor een groot deel jouw kansen en mogelijkheden in deze wereld.

Ik weet dus als geen ander hoe sterk, krachtig, machtig indrukken zijn die buitenstaanders van je kunnen hebben en wat een verstrekkende gevolgen dit kan hebben. Ik leef er elke dag mee, al bijna 45 jaar lang. Ik heb er een loopbaan opzitten van jarenlang oordelen in de buitenwereld overwinnen, anderen overtuigen en enthousiasmeren. Dat is je lot, als je als jeugdgehandicapte je plek in de “normale wereld” wil veroveren. Die wereld is niet op jou berekend. En dat was hij al helemáál niet in de 80-ér jaren. Dus zul jij hem geschikt moeten maken voor jezelf.

Ik weet als geen ander hoe sterk, krachtig, machtig indrukken zijn die buitenstaanders van je kunnen hebben en wat een verstrekkende gevolgen dit kan hebben.

Wat doen de meeste mensen met een duidelijk zichtbare handicap daarom? Hun best. Hun ab-so-lu-te best. In alles. Omdat alles ze ook meer moeite kost. De meeste mensen met een handicap zijn daardoor pleasers. Logisch. Als ze niet goed op de ander afgestemd zijn, bereiken ze in deze wereld niets. Dus wij voelen meestal beter aan wat de ander wil of nodig heeft, dan wat wij zelf nodig hebben. Wij kunnen ons beter aanpassen, harder werken, zijn flexibeler dan wie dan ook. Alles om ook maar mee te mogen doen in een wereld die nog altijd niet op ons berekend is, en waarin we onszelf eigenlijk nauwelijks weerspiegeld zien.

Op een bepaalde leeftijd ben je daar klaar mee. Dan heb je daar de puf gewoonweg niet meer voor. Ook dat is bevrijdend, ergens geen puf meer voor hebben. Geen zin meer om netjes te glimlachen als je eigenlijk denkt: f*ck off. Geen zin meer om rond te draaien in dat radje dat voor jou in dit leven is klaargezet. Geen zin meer om in je "hok" te blijven (de rol die anderen jou toebedelen) of ongeschreven of opgedrongen regels te volgen. Geen zin meer om verantwoording af te leggen -hoe subtiel ook- bij het leven dat je kiest. Geen zin meer om te geloven dat je iemand uitleg verschuldigd bent. Die leeftijd is nu.

Dus f*uck off en laat mij lekker mijn gang gaan, want dat gaat prima zo. En of ik mijn spirituele weg nu ‘bewandel’ op gezondheidsslippers of op Ibiza boots; of ik nu wel - of niet “iets” aan mijn uiterlijk doe…vdat is helemaal up-to-me, dat is míjn zaak en van niemand anders. Feit is dat hoe meer ik bij jezelf kom, hoe meer ik mijzelf word, hoe vrijer ik word en hoe meer ik me uit zoals ik werkelijk ben én hoe meer ik ervoor kies om eruit te zien zoals ík vind dat bij mij past. 

Gaat het me nu om het ouder worden bestrijden of omdat ik eruit wil zien als een meisje van 20? Ach welnee.

En gaat het me nu om het ouder worden bestrijden of omdat ik eruit wil zien als een meisje van 20? Welnee. Het gaat om ouder worden op mijn manier en zuinig zijn op wat je hebt, om zelfliefde en selfcare. Het heeft niets te maken met "anti-aging" maar met age-management (een véél beter woord vind ik). Ouder worden in je eigen tempo, daar gaat het om. Toch geen gekke gedachte voor iedereen met liefde voor zichzelf en zijn spiegelbeeld?

Er zijn prachtige vrouwen die op volstrekt natuurlijke wijze ouder worden (Brigitte Bardot) en er zijn evenzo prachtige vrouwen die ervoor kiezen de natuur wél een handje te helpen (Jane Fonda) en dit net zo goed buitengewoon gracieus doen. 

Dus ladies, bevrijd jezelf. Maar dan echt. Stap uit de kaders die anderen bedacht hebben over wat wél of niet "done" is. Denk vooral zelf. Doe vooral wat je zelf wilt en wat jij het beste bij jezelf vindt passen. Het is niet zo dat je dom (of minder 'ver' in je ontwikkeling') bent als je niks aan je uiterlijk doet. En ook niet als je dat wél doet. Er zijn prachtige vrouwen die op volstrekt natuurlijke wijze ouder worden (Brigitte Bardot) en er zijn evenzo prachtige vrouwen die ervoor kiezen de natuur wél een handje te helpen (Jane Fonda) en dit net zo goed buitengewoon gracieus doen. 

Laten we elkaar toch vooral de ultieme innerlijke vrijheid gunnen, aanmoedigen onszelf te zijn en de keuzes te maken die daarbij horen. Niet onze wel- of geen rimpels of ons besluit daar wel- of juist niet iets aan te laten doen - maken ons onaantrekkelijk, onverstandig of onsympathiek; de morele superioriteit ten opzichte van elkaar, al die waardeoordelen, díe maken onaantrekkelijk en onsympathiek.

Dus, lieve jij dit dit  nu leest, onthoud dit: ouder worden is niet iets dat je ‘ondergaat’, maar iets dat je zelf vormgeeft. Op jouw manier, in jouw tempo, met jouw keuzes. Laat niemand je vertellen wat wel of niet ‘hoort’, wat ‘natuurlijk’ of ‘onecht’ is. Jij bepaalt hoe jij je leven, je lichaam en je uiterlijk omarmt.

Of je nu kiest voor rimpels of Retinol, voor grijze lokken of een frisse verfbeurt; voor wel- of geen cosmetisch ingrijpen. Hett doet er niet toe. Wat ertoe doet, is dat het jouw keuze is, zonder schaamte, zonder verantwoording. Vrijheid zit ‘m niet in voldoen aan andermans verwachtingen, maar in het loslaten ervan.

Precies daarover gaat hoofdstuk 16 van Ik ben het waard!: “Ouder worden is geen beperking, maar een geschenk. Het is een reis omhoog, een kans om te groeien, te bloeien en steeds meer jezelf te worden.”

Dus omarm deze fase van je leven met open armen. Je bent het waard! 💛